بازنشر  انتشار نخست: مجموعه مقالات نخستین همایش ملی زبان‌شناسی، ایران‌شناسی و مطالعات ترجمه چکیده در زبانشناسی شناختی معنی محصول مشارکتِ توأمان محتوای مفهومی و نحوه تعبیرگری آن محتوا تلقی میشود. مقصود از تعبیرگری درک و ترسیم یک موقعیتِ واحد به شیوههای گوناگون است. به رغم دخالت هر دو عامل مزبور در تشکیلِ معنی منزلت این […]

بازنشر انتشار نخست: ویژه‌نامۀ نامۀ فرهنگستان زبان‌شناسی شناختی یکی از سه نگرش عمده زبان‌شناسی معاصر و در ردیف نگرش‌های صورت‌گرا و نقش‌گرا در نظر گرفته می شود (دبیرمقدم، 9: 1389).خاستگاه آن اساساً به نخستین سال های دهه 1970 میلادی و ناخشنودی پژوهندگان حوزه‌ی زبان از رویکردهای صورت گرا باز می گردد. سرچشمه‌های آن را باید در

بازنشر انتشار نخست: انجمن زبان‌شناسی ایران از همان نخستین روزهای رواج اصطلاح‌های social distancing و social distance در جهان انگلیسی‌زبان به نارسایی و، مهم‌تر از آن، به غلط‌اندازیِ این نماد زبانی اشاره شده است. خاستگاه این نقدها عمدتاً سنت‌های جامعه‌شناسی و روان‌شناسی بوده است. با این حال، چند زبان‌شناس، از جمله دیوید کریستال، خطای گفتمانی حاکم

بازنشر انتشار نخست: نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تربیت معلم رابطه‌ی زبان و تفکر بحث درباره رابطه‌ی زبان و تفکر و تأثیر این دو بر یکدیگر بحث تازه‌ای نیست. افلاطون معتقد بود که هنگام تفکر روح ا انسان با خودش حرف می‌زند. واتسون از پیشروان مکتب رفتارگرایی در روان‌شناسی در اوایل قرن بیستم همین مطلب را به

نویسندگان: سهیل دانش زاده؛ علی افخمی؛ بهروزمحمودی بختیازی چکیده در این پژوهش می‌کوشیم سازوکارهای تصریح ترجمه‌ای را  با عطف توجه به بنیادهای شناختی آن و در چهارچوب عملیات‌های تعبیرگری شناختی شناسایی و صورت‌بندی کنیم. در همین راستا با فهم تصریح به مثابۀ نوعی تصمیم کاربردشناختی و با پذیرش نقش برسازندۀ تعبیرگری در معنی (لانگاکر 2008)

نویسندگان
سهیل دانش زاده و غلامحسین کریمی دوستان
در این پژوهش می‌کوشیم با بهره‌گیری از دستاوردهای زبان‌شناسی شناختیِ اجتماعی، دو باور رایج در حوزۀ مطالعاتی تصریح ترجمه‌ای را ارزیابی انتقادی کنیم. باورهای دو‌گانۀ طرح و نقد ‌شده در این مقاله عبارت‌اند از: 1) می‌توان واحدهای زبانیِ مستقل از بافت را بر اساس میزان صراحت آنها درجه‌بندی کرد. 2) تصریح نوعی مشخص‌سازی است. در ارزیابی باور اول با کاربست تحلیل کیفی این نتیجه حاصل شده است که درجه‌بندی صورت‌های زبانی بر حسب میزان صراحت آنها، بدون در نظر گرفتن بافت و دانش دایرة‌المعارفیِ مشترک میان اعضای جامعه امکان‌پذیر نیست. در نقد باور دوم با تحلیل ثانویۀ داده‌هایی که در پژوهش‌های پیشین نقل شده‌اند، نشان داده‌ایم که تصریحِ معنی، منحصر به عملیات تعبیرگریِ مشخص‌سازی نیست و دگرگونی در دیگر عملیات‌های تعبیرگری نیز منجر به تصریح ترجمه‌ای می‌شود؛ دگرگونی‌هایی که متناسب با زبان-فرهنگ مقصد به کار بسته می‌شوند. بنابراین، این باورها قابل اتکا به نظر نمی‌رسند، و غلبۀ آنها بر پژوهش‌های حوزۀ تصریح مانع از بازشناسیِ دیگر مصداق‌های بالقوۀ تصریح و تبیین آنها شده است. نظر به اتکاناپذیری باورها و رویه‌های پیشگفته، پیشنهاد می‌شود که پژوهش‌های حوزۀ تصریح بدون اتکا به این باورها و با توجه به انگیزه‌های شناختی-اجتماعی وقوع این تغییر ترجمه‌ای و تنوع فرایندهای مفهوم‌سازی دخیل در آن انجام‌پذیرند.