چکیده

نام‌شناسی دانش مطالعۀ اسامی خاص است که از دیرباز در پژوهش‌های زبان‌های ایرانی مرسوم بوده با این حال، نام‌شناسی اجتماعی، مفهوم نسبتاً تازه‌ای است و هنوز حوزۀ نوظهوری تلقی می‌شود؛ این اصطلاح، هم در زبان‌شناسی اجتماعی و هم در حوزه‌های دیگری همچون جامعه‌شناسی، مردم‌شناسی و جغرافیا کاربرد دارد. تا کنون بیشتر پژوهش‌ها به ریشه‌شناسی نامهای خاص در این کتیبه‌ها پرداخته است. هدفِ این پژوهش بررسی نام‌شناسی برخی نامهای خاص در کتیبه‌های فارسی میانه و اشکانی بر اساس نظریۀ ون‌لانگندونک است. بر اساس این نظریه، در گزینش نامهای خاص چهار مقولۀ قومیت، ملیت، مذهب و امور فراملی درنظر گرفته می‌شود. در این پژوهش، با توجه به ماهیت نامها، افزون‌بر مقوله‌های یادشده، مقولۀ نامهای اساطیری نیز به این تقسیم‌بندی افزوده شد. ابتدا گزیده‌ای از اسامی خاص در کتیبه‌های فارسی میانه و اشکانی گردآوری و سپس بر اساس مقوله‌های یادشده طبقه‌بندی شد. نتایج پژوهش نشان داد در این کتیبه‌ها نامهای اساطیری بیشترین بسامد را داشتند. سپس به ترتیب نامهای ملی، مذهبی بیش از همه به کاررفته است. این امر نشان می‌دهد براساس یکی از مهم‌ترین نظریه‌های نام‌شناسی اجتماعی، در جامعۀ ساسانی اسطوره نقش بسزایی داشته است.

کلیدواژه‌ها: نام‌شناسی؛ نظریۀ ون‌لانگندونک؛ زبان‌شناسی اجتماعی؛ زبان‌های ایرانی؛ کتیبه‌های فارسی میانه و اشکانی؛ جامعۀ ساسانی.