در بيان روايت سخنگويان از يک واحد آگاهی به واحد آگاهی ديگر تفاوت‌های نشانداری از خود نشان می‌دهند. ميزان تغيير در فضای روايت (فضا، زمان، افراد و فعاليت پس‌زمينه‌ای) منجر به تفاوت در ميزان مکث می‌شود. آنچه در پردازش مکث در روايت و از ديدگاه شناختی قابل تأمل است، يکی فرايند پردازش ذهنی است و ديگری تغيير جهان واقعی و ورود سخنگو به جهان داستان. هدف از انجام اين پژوهش مقايسۀ شناختی پديدۀ مکث در دو گروه سنی مختلف و استخراج ويژگی‌های هر کدام است. اين پژوهش با شرکت چهل زن 61 تا 33 سال و چهل دختر 3 ساله صورت گرفته است. از شرکتکنندگان خواسته شد تا فيلم بدون کلام شش دقيقه ای را که ديدهاند تعريف کنند. 18 روايت بيانشده ضبط و ثبت شد و سپس مورد تجزيه و تحليل توصيفی و آماری قرار گرفت. بر اساس نتايج حاصل از اين پژوهش بين مدّت زمان هر روايت، مدّت زمان مکثها، مکثهای آغازی، ميانی و مرزی در دو گروه مورد آزمايش تفاوت معناداری مشاهده نشد. اما تفاوت سرعت گفتار در دو گروه معنادار است و زنان سرعت گفتار بالاتری نسبت به دختران دارند که نشاندهنده پردازشهای ذهنی سريعتر در بزرگسالان است. همينطور مشخص شد در هر دو گروه مکث درون واحدهای آگاهی کمتر از مرزهای آگاهی اتّفاق میافتد؛ زيرا ذهن در هر واحد آگاهی متمرکزتر از زمانی است که به سمت واحد آگاهی بعدی می رود.