چکیده

عصرِ حاضر، عصرِ سیطرۀ علم بر باورهای بشری است. نیاز انسان به شناختِ ماهیتِ خود و جهان اطرافش او را به سوی باور پدیده ها بر اساس مستندات و شواهد عینی سوق داده است. همین امر سبب گردیده که امروزه علومِ شناختی به حوزۀ مورد علاقه بسیاری از دانش پژوهان مبدل گردد. یکی از حوزه های اصلی علوم شناختی،  زبانشناسی شناختی است که بر پایۀ مطالعۀ زبان بنا نهاده شده است. از آنجا که زبان را می توان ابزاری برای بازنمایی ذهن برشمرد؛ ا زبانشناسیشناختی از مطالعۀ ساختار ظاهری زبان فراتر رفته و به بررسی  عملیاتِ بنیادی بسیار پیچیدهای می پردازد که در تکوین دستور زبان، مفهوم سازی، سخن گفتن و تفکر نقش  عمده ای را ایفا می کنند. رویکردِ نظری این حوزه بر پایه مشاهدات تجربی و آزمایشهای علمیِ روانشناسی و  علوم اعصاب بنا نهاده شده و هدف آن فهم چگونگی بازنماییِ اطلاعات زبانی در ذهن، واکاوی فرآیند یادگیری  زبان و سازوکار درک و استفاده از آن است. در دهه های اخیر، واکاوی و توضیح فرایندهای درک استعاره، مورد  توجه بسیاری از زبانشناسان قرار گرفته است. یکی از چالشهای اصلی در این راستا، یافتن راهکاری است که  بتواند فرایندهای درگیر در درک انواع مختلف استعاره را توضیح دهد. در این پژوهش، با توجه به سازوکار درک  زبان در مغز، به بررسی دو گروه متفاوتِ استعاره های متعارف و استعاره های نامتعارف پرداختیم. این پژوهش  توصیفی – تحلیلی بوده و با استناد به مقالات، کتب و تحقیقاتِ صورت گرفته در زمینۀ ارتباط مغز با فرآیند درک  استعاره صورت گرفته است. نتایج حاصل از این تحقیق گویای آن است که درک استعاره های متعارف، سبب بروز  فعالیت در شکنج میانی گیجگاهی چپ، بخش دوکی شکل راست و شکنج پیشانی تحتانی میشود. در حالی که بخش دوکی شکل سمت راست، با ادغام اطلاعات بصری و معنایی مرتبط است. از سویی دیگر، استعاره های  نامتعارف (بدیع) به صورت مداوم، شکنج دوکی شکل چپ و پیش مخروطی (بره کونئوس) سمت راست را فعال  می کنند