چکیده

در مقالۀ حاضر زبان فارسی کنونی را از منظر علم جامعه شناسی زبان به عنوان یک زبان جنسیت گرا بررسی کرده ایم. فرضیۀ این پژوهش ان است که گرچه زبان فارسی کنونی مانند زبان های جنسیت گرا همچون انگلیسی، آلمانی، فرانسه و … از نظر نحوی جنسیت گرا نیست، در برخی موارد کاربرد این زبان در حوزۀ واژگان، ساختواژه و گاه از نظر معنایی و استعاری جنسیت گرا بودن ان را آشکار می کند. به این ترتیب در راستای اثبات این فرضیه شواهد زبانی متعددی را از طریق ضبط گفتار فارسی زبانان و خواندن روزنامه ها و مجلات و … جمع آوری کرده و پس از طبقه بندی منظم آنها را تجزیه و تحلیل کرده ایم؛ در ادامه متغیر یا متغیرهای زبانی-اجتماعی موثر در بازتاب جنسیت گرایی در زبان فارسی کنونی را از طریق پرسشنامۀمنظم یشناسایی کرده ایم.

واژه های کلیدی: زبان جنسیت گرا، تقارن، عدم تقارن، موارد نشاندار، موارد بی نشان، انحطاط معنایی