سررشته‌های زبان‌شناختی

1-مقدمه کامری[1] (1976) نمود دستوری را شیوۀ  نگریستن به ساختار زمانی درونیِ یک موقعیت می‌داند. چنان‌چه زمانِ دستوری ((tense را از نمود دستوری (aspect) متمایز کنیم : از حیث زمانی، کِی                                                              when Tense: temporally از حیث زمانی، چگونه                                                         Aspect: temporally how (معمولاً در دستور سنتی زمانِ دستوری ((tense را از

بازنگری لوینسون در آرای گرایس او را به ابزارهای نظری لازم برای تبیین پدیده های نحوی مجهز می کند. به زعم وی استنتاج کاربردشناسی نه الزاماً در سطح پاره گفتار بافت وابسته که بر جمله مستقل از بافت نیز اعمال می شود. به بیان دیگر ملاحظات کاربردشناختی حتی پیش از

مرور مقالۀ صورت های عذرخواهی در انگلیسی نیوزلندی تألیف هلمر مروری بر مقاله صورت های عذرخواهی در انگلیسی نیوزلندی(هلمز) در حوزه ی مطالعات کاربردشناختی و زبانشناسی اجتماعی، راهبردهای عذرخواهی و صورت های زبانی تحقق‌بخش آن‌ها توجه شماری از پژوهشگران را برانگیخته است. هولمز از جمله پژوهشگرانی است که صورت‌بندی‌ها و

در سنت مطالعات زبان‌شناسی اجتماعی و تحلیل انتقادی گفتمان به تفاوت‌های جنسیتی در زبان توجه قابل‌اعتنایی شده است. از مطالعاتی که به ویژگی‌های «ساختاری» زبان (مانند جنس دستوری) می‌پردازند تا پژوهش‌هایی که تفاوت در الگوهای «کاربرد» را کانون توجه خود قرار داده‌اند. حقوق سوژگیِ نابرابر در تعامل، چشم‌پوشی زنان از

دستور گشتاری یا زبانشناسی چامسکیایی نظریه‌ی زبانی را مبتنی بر تقابل دوتاییِ توانش و کنش درک و صورت بندی می‌کند. این دوگانه ی مشهور، تا اندازه‌ای، میراث دوگانه‌ی سوسوریِ زبان و گفتار است. توانش زبانی ناظر بر آگاهی یا دانشِ ضمنی و ناخودآگاهِ گویشور از ساختار زبان است؛ دانشی که

۱- مقدمه ساخت‌واژه یا صرف در سیر تطوّر زبان شناسی مدرن پذیرای رهیافت های گوناگون و نه چندان همگرایی بوده است. از رویکردهای واژه گرا گرفته تا رویکرد غیر واژه گرای صرف توزیعی یا صرف پراکنده که به پیمانه یا بخش مستقلی با عنوان صرف در دستور قائل نیست. در