بسياري از انديشمندان حوزه‌هاي علوم انسـاني چـون مـردم‌شناسـي، روان‌شناسـي، جامعـه‌شناسـي و زبان‌شناسي به تابوهاي زباني و واژگان اهريمني، بـه خـاطر ارزش‌هـاي اخلاقـي و فرهنگـي آن توجـه كرده‌اند. تابو منعي است در برابـر نيـروي سـترگ، كـه هـم مقـدس اسـت و هـم نامقـدس، و نيـز در جامعه‌شناسي زبان، واژهه‌ايي است كه كاربرد آنها ممنوع و مايـة شـرم و بيـزاري اسـت. انديشـمنداني چون فرديناند دو سوسور و كلود لوي- استراوس به تقابل‌هاي دوگانة ساختاري پرداخته‌اند و مـي‌تـوان نظرات آنها را در امور مقدس و نامقدس، زيبا و زشت، و اهورايي و اهريمنـي گسـترش داد. در فارسـي باستان و ميانه، واژگان ناهنجار براي اهريمنان و واژگان خـوب بـراي اهوراييـان بـه كـار می‌رفـت. در فارسي دري نيز برخي واژه‌ها براي اهريمنان به كار مي‌رفته است كه با اين كار، گاه زهـر بـدزباني آن بـراي مردمي كه با واژگان اهريمني ناآشنا بودند گرفته مي‌شد. قلمرو كـار این مقالـه، نمونـه‌وار شـامل فرهنـگ  افسا‌نه‌اي و مردمیِ ايران مي‌گردد و روش پژوهش نیز تحليلي و برپايۀ نظرية تقابل‌های دوگانه است.

.  واژگان كليدي: تابو، واژگان اهريمنی، دوگانگي، زبان بيگانه، فرهنگ ايرانی