چکیده

در مقالۀ حاضر زبان فارسی کنونی را از منظر علم جامعه‌شناسی زبان به عنوان یک زبان جنسیت‌گرا بررسی کرده‌ایم. فرضیۀ این پژوهش این است که گرچه زبان فارسی کنونی مانند زبان های جنسیت‌گرا همچون انگلیسی، آلمانی، فرانسه و … از نظر نحوی جنسیت گرا نیست، در برخی موارد کاربرد این زبان در حوزۀ واژگان، ساخت‌واژه و گاه از نظر معنایی و استعاری جنسیت‌گرا بودن ان را آشکار می‌کند. به‌این‌ترتیب در راستای اثبات این فرضیه شواهد زبانی متعددی را از طریق ضبط گفتار فارسی زبانان و خواندن روزنامه ها و مجلات و … جمع‌آوری کرده و پس از طبقه‌بندی منظم آنها را تجزیه و تحلیل کرده‌ایم؛ در ادامه متغیر یا متغیرهای زبانی-اجتماعی موثر در بازتاب جنسیت‌گرایی در زبان فارسی کنونی را از طریق تهیۀ پرسش‌نامۀ منظم یافته‌ایم.

واژه‌های کلیدی: زبان جنسیت‌گرا، تقارن، عدم‌تقارن، موارد نشان‌دار، موارد بی‌نشان، انحطاط معنایی